เผลอเรอ (๖๐๕)

เผลอเรอ ว. เป็นคำนาม หรือนามวิเศษ กิริยาวิเศษ แปลว่า การผิดพลาดลืมตัว ขาดสติ, อันให้หมายถึง เลิ่นเล่อ หรือว่าประมาท ก็ได้ เป็นความอย่างเดียวกัน, ว่า “เผลอ” คือ ปล่อยปละละเลย ขาดจิตใจระวัง ทีนี้ “เรอ” ว่าอากัปกิริยาที่ปล่อยลมออกมาโดยไม่งาม และทั้งน่าเกลียด นั้นคือ เรอ! รวมกับคำว่า เผลอ ว่า เผลอเรอ! ทีนี้ ก็จึงหมายถึง การปล่อยมารยาท หลุดพฤติกรรม อันมีกะใจที่ควรจะเพ่งระวังไว้ แต่สำรวมไม่ทัน ว่าคือ การ “เผลอเรอ” งานอันใดตามเหตุการณ์จะได้ความ ไม่ระวัง พลันต้องหลุดเลย เลื่อน ผิดพลาด ไพล่ไป คือ ผิดพลั้งไป ไหลเรื่อย ไม่ตั้งใจ เป็นต้น แล้วนั้นจึงว่า เป็นความประมาทเผลอเรอ ทำให้เกิดผลเสีย โดยที่มีความตั้งใจ และมีกำลังสติไม่พอ ไม่ควรแก่การที่ต้องสมควร นั้น ๆ

ตัวอย่างการใช้งาน : ในประโยค เช่นว่า “ครูพี่เลี้ยงเผลอเรอ ปล่อยทิ้งเด็กให้เล่นอยู่ โดยไม่ระวัง เด็กจึงเอาไม้ไปแหย่พัดลม ทำให้ใบพัดของพัดลม แตกพัง เสียหาย ทั้งยังอาจจะเกิดเหตุน่าสลดอื่น ๆ ตามมาอีกด้วย ครูพี่เลี้ยง ไม่รู้จักระวังเด็กให้ดีบ้างซะเลย มีใจเผลอเรอผิดพลาดต่อการดูแลเด็ก ที่อยู่ในความรับผิดชอบของตนจนได้”

ที่มา : คำว่า เผลอเรอ ไปตามกิริยา ดังกล่าว เป็นคำที่ แสดงให้ได้พบ ให้ได้ยินทั่วไปได้ ทั้งยังพบจากเอกสารเผยแพร่ จดหมายข่าวของราชบัณฑิต ก็มีอยู่ จากในเรื่อง “ไขปัญหาภาษาไทย” นั้น, และว่า คำนี้ ถึงได้มีการใช้ ทั่วไปมากอยู่แล้ว พบเห็นทั้งนั้น เช่นว่า ลืมตัว ขาดสติไปชั่วคราว ต้องว่า เผลอเรอ เป็นต้น, แม้ในพระไตรปิฎกฉบับพระอรรถกถาจารย์ก็ให้พบว่า ให้มีมากอยู่ ใช้อยู่เป็นปรกติมากพอสมควร ถึงบาลีก็ว่า “สติสัมโมสา” นั้น คำดั่งนี้ ให้แปลกันว่า “เผลอเรอ”, ฉะนั้น ทุกท่านผู้สนใจ จงหาดูเถิด เครื่องมือทางอินเตอร์เน็ต ใช้เสิร์ชหาแล้ว อาจให้เห็นได้ง่าย