ตำบล (๘๓๐)

ตำบล น.
อันชื่อ ที่ต้องเขียน ว่า Bon
“บางบอน, หนองบอน, นาบอน, บึงบอน, ป่าบอน, เตราะบอน, ท่าบอน, ตะเคียนบอน”
อันชื่อ ที่ต้องเขียน ว่า Bon เหมือนกัน
“กระแสบน, สาคอบน, ชีบน”

และอีกแห่ง ตำบล ชื่อสามตำบล นั้น ก็ว่า bon เหมือนกัน, เป็นตัวอย่าง เห็นว่า จะเว้นอยู่ที่เดียว คือ ตำบล เขื่อนอุบลรัตน์ ที่เขียน “บล” นั้นว่า “Bol”
ดังนั้น เมื่อเห็นแล้วว่า จะเป็นปัญหา แก่ทางจะคิด ไปสู่จิต อันไม่โสภานัก ถึงพอแต่คำด่า นั้น (ระยำ....) แก่ดีไม่มาก ไปด้วยก็ได้, ตามอันที่จะเกิดกับตนแก่ความเห็นมาก ๆ ตามตำบลทุกแห่ง มาโดยตรง หากเราจะเขียนเป็นภาษาเสียงด้วยอังกฤษอักษรโรมัน อย่างฉะนั้น ก็ยังต้องคิดสยดแสยง ห่วงให้ความจะชั่วสยองอยู่ ว่า “อันเรานี่ ไม่ใช่เล่า จะตำบอน! ไปหรือ? เป็นแต่เพราะกำลังลิขิต พาเขียนให้ตำบล เป็น ตำบอน! ให้ไปแล้ว ได้” คำศัพท์นั้น คงจะไม่พาเหียร กะหารือ พากระทำบทคำ แห่งบทพระอักษรสยามที่ดี ที่คงตั้งควรไว้อย่างโสภาได้เลย ด้วยเราไปถึงการจำยอมทำตามพากย์ของเขา ให้ตั้งตัว ให้เขียนให้ทำก็ทำ อยู่ ๆ เหมือน ให้เขาด่าเฉย ๆ ก็ต้องให้เขาทำ ไปเพราะอย่างนั้น หากเราเขียนทับศัพท์ ลงเสียงไปดั่งการณ์เช่นนั้น ก็จะต้องว่า เป็น “ตำบอน!” เป็นอยู่อย่างนั้น เป็นดั่งนั้นได้เอง, เพราะใครก็ตาม คนที่ต้องอ่านว่า “บอน!” ก็คนไทยเอง ไทยทำไปเช่นนั้น ลงไว้แต่ละที่ อันเป็นจำนวนมาก ยิ่งกว่ามาก, ซึ่งชื่อคำว่า “บล” อันชื่อ ตำบล คือภาษาทางกฎเกณฑ์ ได้มีจำนวนมากอยู่ก่อนแล้ว

ตำบล -.
ฉะนั้น แล้ว คำดั่งนี้ แยกกันไม่ได้ และไม่รู้ว่า ทำไมถึงด่ากันไว้อย่างนั้น ด้วย เป็นคำชุดหนึ่ง คือ คำว่า “ความระยำตำบอน!” ซึ่ง ระยำ! แล้วต้อง ตำบอน! ซึ่งก็ไม่ให้รู้ด้วยได้ว่า ตำบอนนั้น จะเลวร้ายไป-มาอย่างไร ให้บอกมาตามนิทานอย่างไหน ที่ไหน อยู่แผนกไหน ไม่รู้, รู้แต่ว่า หากจะเขียนทับคำศัพท์ ไปว่า “ตำบล!” ตัวเองไม่อยากจนใจที่จะเขียน ว่า “Tambon!” ซึ่งเราจะไม่จนที่เดียวเลย เพราะว่ามีตำบลมากทั่วประเทศ ลงให้ไปแต่ทางเรื่องสำนวนด่ากวนใจดั่งนั้น ก็ได้, ทั้ง ๆ ที่คำจะให้เขียนไปคนละอย่างมีเหตุ-ผลอยู่ ฉะนั้น ดังนั้น จึงจะขอว่า บอกไปถึง สำนักราชบัณฑิต ว่าท่าน จงอย่าเห็นใครแก่ตัว ทำพากย์แต่เสียงคำเท่านั้นเลย เพราะพอตนแต่การเขียนทุกสิ่งฉะนั้น (อันว่า ตำบล) เป็นสิ่งสำคัญเหมือนการตรา ธรรมะโองการ ของชาติตระกูล นั้น ๆ ชาติไทย ก็ต้นตระกูลไทย ก็ตระกูลนั้น ๆ, ซึ่งคำว่า “ตำบล” พวกเราจะไม่ให้สำคัญเลย แล้วเราจะตราสำคัญตัวเอง (เขียน) ตามเสียงคำพากย์ ของเขา (ทับศัพท์ภาษาอังกฤษ) ให้เป็นการด่าตัวเองไปทำไม? ซึ่งพาจิตจะคิดชอบ จะให้เสียความดี ทิ้งเกียรติยศอันดีจริง โดยที่เรายังไม่ได้กระทำผิดอะไร ๆ แท้จริง ไปถึงอย่างนั้น ทำไม? ถึงต้องตามพากย์ ไปว่า เป็น “ตำบอน!” ตามใจคำศัพท์ของเขาอย่างนั้น ไปซะหมดทุกแห่ง

“แก่เหตุ เมื่อพิจารณาไม่ชั่วอย่างไรไปนัก พิจารณาแล้ว จึงอยากจะขอเรียน สำนักราชบัณฑิต อันตั้งผู้คงคุณธรรมแต่ทางกลาง ท่านโปรดจงได้พาคนไปตามทางเลี่ยงนั้นเถิด อย่าเสียที โปรดจงอย่าให้เสียสำคัญเกียรติยศของคนเราเองไปมาก เมื่อเรื่องอะไรจะเกิดขึ้นมาแต่โดยทางลึกลับอย่าง กระนั้น อย่าว่ากล่าวให้มีได้ไปถึงอีกเลย, คงควรรังแต่ หากใครจะไม่ให้เขียนคำว่า ตำบล! นั้น ว่า “Bol” ซะที ถึงทุกคนจะต้องเสียที, เรื่องไม่ดี เพราะว่า พอให้เข้าเรื่องอะไร อันชวนจะให้ตราคำศัพท์สำคัญ ๆ มุ่งเอาชนะความลึกลับไปเสียทีหนึ่งก่อน ในทุกแง่มุม ซะก่อน อย่าเสียออกไป ให้ได้, เช่นนั้น ราชบัณฑิต ก็จะไม่อาจมีทางแก้ไขความดีอันไม่ควรจะเสีย ตามอย่างชนิดที่ว่ากล่าวนั้น ให้แก่พวกเราได้เลย เชียวหรือ”

(ดูอ้าง จากชื่อเมือง หมู่บ้าน ตำบล นั้น)