เมือง (๗๘๓)

เมือง น.
อธิบายเพิ่มเติม  ด้วยมีศัพท์ คำว่า “เมือง” ในกลอนสมุดไทย และบทหนังสือทางวรรณคดี อาทิ เช่น โคลงกลอน เรื่องลักษณวงศ์, จดหมายหลวงอุดมสมบัติ, ตามลำดับ ความว่า “...แต่อาลัยสาวสรรค์มิทันหาย, ซํ้าเสียดายปรางค์มาศราชฐาน. ดูละม้ายเมืองแมนแดนวิมาน, แก้วประพาฬมรกตทับทิมแกม...” และว่า “...เบื้องต้นแต่เมื่อเรือแล่นขึ้นไปตามลำน้ำก่อนถึงเมืองร่างกุ้ง แลดูพระเกศธาตุ Shwe Dagon...” เป็นต้นนั้น (อ้าง³)
ผลการค้นหา “เมือง”
เมือง(๑) น. แดน เช่น เมืองมนุษย์ เมืองสวรรค์ เมืองบาดาล, ประเทศ เช่น เมืองไทย เมืองจีน เมืองลาว
(๒)  (โบ) น. จังหวัด เช่น เมืองเชียงใหม่ เมืองนครศรีธรรมราช เมืองตราด
(๓) น. เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ เช่น เมืองไชยา เมืองมีนบุรี เมืองขุขันธ์
(๔) น. เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกำแพงเมือง.
ลูกคำของ “เมือง” คือ   เมืองขึ้น  เมืองท่า  เมืองท่าปลอดภาษี  เมืองนอก  เมืองผี  เมืองลับแล  เมืองหลวง  เมืองออกที่มา พจนานุกรมไทย

ตัวอย่างการใช้งาน :
พิจารณาความหมายเพิ่มเติม ร่างศัพท์ ว่า เมือง หมายถึง สถานที่เขตชุมชน ย่านทำเลที่คับคั่ง เป็นที่รวมผู้คน มากมาย ตั้งร้านโรง เรือนชาน บ้านที่พักอาศัย แล้วมีหลักที่หมายเป็นศูนย์กลาง คือเมือง ชื่อศูนย์กลางที่มีรัฐบาล ที่ซึ่งดูแล คาม นิคม ประเทศ และชนบทนั้น ๆ ว่าเมือง ว่า นคร ว่านั้น (อ้าง¹)

แหล่งอ้างอิง :
ที่อ้าง บอกอธิบายความ บันทึกคำอ้างอย่างเดียว ตามคำท่านอ้างดีแล้ว ขออ้างตามทุกแห่ง (อ้าง²)