ขโมยขโจร (๓๑๓)

ขโมยขโจร น. คำนาม บอกวิเศษกิริยา คุณศัพท์จำเพาะ ว่าลักเอาด้วยสมบัติ ด้วยลักษณะของผู้เป็นโจร คือเป็นโจรด้วย และลักฉวยเอาด้วย โดยไม่คิดจะหาทางยืม หรือจะขอด้วยหนทางอื่น หมายความว่าเป็นตั้งใจฉวยจริงๆจังๆ ไม่ลดละโอนอ่อนไปทางดีเสียบ้าง เรียกว่ากระทำตัวเป็นขโมยขโจร, หรืออีกนัยหนึ่งจะแปลว่า ลักฉวยเอาแล้วหนี ก็อาจเป็นได้ เพราะอาจจะเป็นมาด้วยคำว่า ขโมยกระโจน คือหมายความว่า ลัก ฉกฉวยแล้วหนี หรือได้หาทางหนีไป

ตัวอย่างการใช้งาน : ย่าคุยกับหลานว่า “อย่าทำตัวเป็นขโมยขโจร อยากได้ก็ให้ขอดีๆ อย่าทำนิสัยไม่ดี”

ที่มา : ทั่วๆไป ในคำพูดของคนเฒ่าคนแก่ และในเรื่องราวแบบสมัยเก่า